Maleisië

Hallo allemaal!

Het heeft even geduurd, maar hier zijn we weer. We willen even zeggen dat we het erg leuk vinden om te zien dat jullie ons blijven volgen. Het is fijn om iedere keer jullie reacties te lezen!

Op dit moment zitten we in de bus richting Singapore. Afgelopen maand hebben we door Maleisië gereisd en daarom is het tijd voor een nieuw verhaal!

We zijn onze trip begonnen in Kuala Lumpur, een enorm grote stad. Van tevoren hadden we verschillende verhalen erover gehoord; sommigen vonden het saai, anderen te gek, de een vond het duur, een ander goedkoop. We waren erg benieuwd naar de stad en hadden een paar dagen de tijd om het te ontdekken. Wat direct opvalt is dat de stad echt een ‘concrete jungle’ (betonnen jungle) is. Er zijn enorm veel (en) grote gebouwen te zien, een monorail loopt door het centrum van de stad, overal zijn winkeltjes en restaurantjes en er ligt de ene shopping mal na de andere. Het was helemaal niet saai, er was van alles te zien en te beleven. We hebben natuurlijk de Petronas toren bezocht, het boegbeeld van Kuala Lumpur. Voor uitzicht over de stad, hebben we de KL toren bezocht en vanuit hier had je ook een perfect op de Petronas torens. Hier kon je ook op een glazen plaat staan op bijna 400m (!) hoogte. We hebben allemaal verschillende nieuwe gerechten en streetfood geprobeerd. We hebben diverse winkelcentra bezocht, eentje zelfs met een achtbaan erin. Kortom, we hebben ons niet verveeld. We werden alleen direct geconfronteerd met een ontzettend groot nadeel van Maleisië… Het is namelijk een islamitisch land en als er iets is wat de islam niet leuk vindt dan is dat alcohol drinken. Dit was, helaas voor ons, duidelijk zichtbaar aan de bierprijzen. We hebben onze levensstijl dus wel een beetje moeten aanpassen in Maleisië.

De volgende stop was Cameron Highlands, dat bekend staat om de theeplantages. We hebben hier 3 dagen in een klein dorpje genaamd ‘Tanah Ratah’ overnacht en vanuit daar de heuvels in gewandeld en een excursie gedaan. Het dorpje zelfs was vrij saai, maar de omgeving was erg mooi. We hadden nog nergens in Azië theeplantages gezien tot nu toe, dus dit was erg leuk om allemaal eens te zien.

Na Cameron Highlands zijn we naar het eiland Penang gegaan en hier verbleven we in het stadje Georgetown. Georgetown staat bekend om het eten en de streetart. Dit was weer even heel wat anders, door de hele stad zijn muurschilderingen te vinden. Het kwam op ons over als een erg relaxed stadje. Ook het eten smaakte goed. Tot nu toe waren we vooral de Indische invloeden tegengekomen in de restaurants. Denk aan kip tandoori/masala of maanbrood/roti. Erg lekker, maar we waren ook wel benieuwd naar iets nieuws. Verder zijn we Penang hill omhoog gegaan met een treintje. Hier had je een mooi uitzicht over het eiland en de zee, het deed ons een klein beetje aan Rio de Janeiro denken.

Omdat het erg warm is in Maleisie, minimaal 30 graden met geen wolkje te bekennen, wilden we erna een paar dagen graag aan het strand chillen. Penang is ook een eiland, maar hier liggen bijna geen stranden. We hebben daarom de ferry naar Langkawi genomen. Een prachtig eiland met witte stranden en een helderblauwe zee. Bijkomend voordeel: Langkawi is belastingvrij! Eindelijk weer eens fatsoenlijk bier drinken dus! We zijn iets langer op Langkawi gebleven om te chillen. We hebben vooral rustig aan gedaan. Een dag hebben we een scooter gehuurd om het eiland te verkennen. Je kunt met gondel een berg op, waar op een hoogste punt een enorme hangbrug is gebouwd, erg vet!

Na Langkawi wisten we niet heel goed wat we verder moesten doen. We hadden Maleisie niet super goed gepland. We wilden sowieso naar Borneo, waarvoor we terug zouden moeten gaan naar Kuala Lumpur, omdat alle vluchten via de hoofdstad gaan. We hadden in eerste instantie ‘Taman Negara’ overgeslagen, maar baalde toch dat we straks het land zouden moeten verlaten zonder een van de grootste nationale parken niet gezien te hebben. Daarom hebben we besloten om eerst nog hiernaartoe te gaan, ook als was dit niet de meest logische route.

In Taman Negara hebben we de eerste nacht overnacht in een tent aan de rand van de jungle. De man die ons hiernaartoe bracht was erg aardig en had ons uitgenodigd om eerst nog even te gaan vissen. Iedereen ving hier natuurlijk wat, behalve wij… De tweede dag wilden we de Canopy Walk doen en kijken of we in een hutje midden in de jungle zouden kunnen overnachten. Na een vroeg ontbijtje hebben we de rivier overgestoken om naar het park te gaan. In het park zitten tijgers, panters, olifanten, allerlei soorten spinnen en slangen, tapirs, kortom noem maar op, maar in het eerste gedeelte van het park kun je zelf ‘los’ rondlopen. De canopy walk is een korte wandeling over hangbruggen die beginnen op 10m hoogte, maar oplopen tot bijna 50m hoogte. Je loopt dan tussen de toppen van de bomen middenin de jungle. Na de Canopy walk hebben we in het dorpje geluncht, wat eten gescoord voor de overnachting en matjes en slaapzakken gehuurd. Hierna konden we aan onze 3km lange wandeling naar de hut beginnen. Onze slaapplek was een aftands, verlaten gebouwtje midden in de jungle met een paar houten planken om op te slapen, kortom genieten. Zie de foto’s om een indruk te krijgen. We hebben die nacht bijna geen oog dicht gedaan, maar het was wel echt een mooie ervaring om midden in de jungle te slapen zonder ook maar iets of iemand om je heen. Buiten het feit dat we kennis hebben gemaakt met een eekhoorn of rat die ons eten ‘s nachts wilde stelen, hebben we toch nog redelijk kunnen slapen.

Na Taman Negara zijn we terug naar Kuala Lumpur gegaan om vanuit daar het vliegtuig naar Kuching, in Borneo, te pakken om daar een weekje te verblijven. Kuching zelf is een rustig stadje met een rivier, waar verder niet veel te beleven valt. In het hostel leerden we al snel een Nederlander en een Duitser kennen. Ze wilden een huisje huren in het nationale park bij Kuching en vroegen of we mee wilden, dat hebben we natuurlijk niet afgeslagen. Na een korte busrit en boottocht kwamen we in het park aan. Hier hebben we 2 dagen alleen maar trekkingen gedaan. Het was een echte jungle die aan zee lag. ’s Nachts hebben we nog een nachtwandeling gedaan. Uiteindelijk hebben we allemaal verschillenden dieren gezien: giftige spinnen en slangen, vogels, enorm grote mieren, wilde zwijnen, neusapen etc.!

Na Bako national park zijn we teruggegaan naar Kuching. De Nederlander en Duitser gingen verder reizen op Borneo, wij zijn nog een paar dagen in de stad gebleven. We hebben hier verder rustig aan gedaan. We hadden eigenlijk te weinig tijd om nog echt iets te doen, en te veel tijd om alleen in de stad te blijven. De enige excursie de we gedaan hebben is het bezoekje aan Semenggoh Nature Reserve. Een nationaal park waar orang-oetans nog semi-wild leven. Iedere dag zijn er 2 momenten waarop ze gevoed worden. In het park leven er rond de 20 orang oetans en je moet een beetje geluk hebben dat ze komen opdagen. Wij hebben er 3 gezien, waarvan 1 baby’tje, een heel bijzondere ervaring!

Na Kuching zijn we teruggevlogen naar Kuala Lumpur en daar hebben we direct de bus naar Melaka genomen. In Melaka zijn we 1,5 dag gebleven. Melaka is een klein stadje met Nederlandse invloeden. Het is vroeger een handelsstad geweest en je ziet de Nederlandse invloeden nog terug in de gebouwen en graven die er liggen.

Na Melaka hebben we de bus naar Singapore genomen. Hier zullen we 4 dagen blijven om vervolgens naar Jakarta te vliegen. De video van Maleisie hebben we moeten splitsen in 2 delen omdat we te veel beeldmateriaal hebben. Hieronder de link naar deel 1 tot aan Taman Negara:

https://vimeo.com/206235040

Heel veel groeten,

De boys

Cambodja

Beste vriendjes en vriendinnetjes! J

Allereerst, welkom terug op deze leuke pagina! Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat we een verhaal geschreven hebben, maar dat heeft zo zijn redenen. Het laatste wat we in het afgelopen jaar gedaan hebben was Ho Chi Minh stad en de Mekong delta. Aangezien we direct na oud op nieuw een 2 weekse ‘vakantie’ hadden, zijn we er niet meer aan toe gekomen om hierover te schrijven. Tijdens deze break is Remco samen met Kristientje naar het eiland Phu Quoc en het stadje Da lat geweest. Ruud is op en neer naar huis gevlogen om zijn master binnen te hengelen. Na deze 2 lange en onwennige weken zonder elkaar hebben we elkaar weer ontmoet op 16 januari in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Tissues kwamen tekort... We willen vanaf hier dan ook weer de draad oppakken en hebben hier alle verhalen van Cambodja voor jullie!

Remco en Kristientje waren al 2 dagen in Phnom Penh om de stad een beetje te verkennen en daarom waren ze de 16^e ’s ochtends vroeg al in de tuk tuk gestapt zodat ze om 8u klaar stonden in de aankomsthal met Cambodjaans bier en A4-tjes met MSc R. Simons. Gelukkig kwam Ruud als een van de eerste door de immigratie, waardoor we snel op pad konden! De eerste dag hebben we rustig aan gedaan. Ruud was via een kleine omweg naar Cambodja gekomen, dus had redelijk last van vermoeidheid. We hebben samen ontbeten in de stad en verhalen van de afgelopen 2 weken uitgewisseld. Daarna zijn we door de stad gaan lopen. De stad Phnom Penh heeft niks speciaals te bieden. Het oogt armoedig en een beetje vies. Wat verder ook opvalt is dat het een stuk minder toeristisch is dan de grote steden in Vietnam. We waren in Phnom Penh om de Killing fields op te zoeken en meteen was duidelijk dat we daarna zo snel mogelijk de stad uit moesten. Na een wandelingetje door de stad werden we al snel dorstig. Het zonnetje scheen goed en het was dan ook tegen de 30 graden. We hebben hier dan ook meteen zonder moeite de draad weer opgepakt en zijn een koud biertje gaan zoeken. Cambodja had voor ons weer een aantal nieuwe biertjes in de aanbieding, dus we konden weer aardig aan de Untappd werken. Funny fact: ondertussen doet Kristientje keihard met ons mee! Met echte toewijding heeft ze het flesje al op foto staan voordat wij de eerste slok genomen hebben. Kortom, goed opgevoed! Verder hebben we deze dag nog wat door de stad gelopen en in het hostel gezeten om bij te praten. ‘s Avonds stonden de antwoorden online van Ruud’s toets. Hij wist nog niet of hij geslaagd was, maar nu kon hij het nakijken en, gelukkig, had hij de toets gehaald. Dit betekende dat ook hij de master binnen had: reden voor een feestje!

Voordat dit kon beginnen was er wel nog even stress. Remco had zijn zonnebril laten liggen in een barretje die middag.. We zagen de bui al hangen dat we die natuurlijk niet meer terug zouden zien, maar zijn toch snel in de tuktuk gestapt en er heen gereden. Ongelofelijk, maar waar, maar de ober stond doodleuk met het brilletje in zijn borstzak op ons te wachten. Met die last ook weer van onze schouders konden we nu echt aan het bier beginnen!

De volgende dag stonden de Killing Fields en Tuol Sleng prison op het programma. Cambodja heeft een bijzondere geschiedenis met het regime van Pol Pot in de jaren 70. Door middel van een geluidstour op deze 2 plaatsen zijn we hier veel meer over te weten gekomen, heel erg interessant en indrukwekkend. Je kunt niet veel zien bij de Killing Fields, maar desondanks hangt er een bepaalde lugubere sfeer. Bij de ingang staat een groot gedenk monument en vanaf daar start ook de tour. Er lopen paden door grasvelden en je ziet afgebakende stukjes grond. Er valt nu niks te zien, maar dit waren de massagraven waar duizenden mensen zijn begraven. Het feit dat dit heeft kunnen gebeuren is gewoon ziek… 1/4 van de eigen bevolking is uitgeroeid door Pol Pot en zijn manschappen. Hij deed dit door de minder ontwikkelde plattelandsmensen op te zetten tegen de ‘ontwikkelde’ stadsmensen. Gruwelijk detail is dat ze nergens in de kampen kogels gebruikten, dat was te duur. Al deze mensen werden doodgeslagen met stokken, hamers etc. Kinderen en baby’s werden met hun hoofd doodgeslagen tegen bomen. Op sommige plekken kun je nog stukken kleren of bot uit de grond zien komen. Dit samen met de verhalen die je hoort maakte het erg indrukwekkend. Na de Killing Fields zijn we naar de gevangenis gegaan. Hier kwamen de mensen voordat ze naar de Killing Fields werden gestuurd. Maar 7 van de mensen die in de gevangenis gestopt waren hebben het uiteindelijk overleefd. Voor de gevangenis gold hetzelfde. Ook hier hebben we weer een audiotour gedaan en ook deze was indrukwekkend.

Om dit allemaal te doen hadden we trouwens een tuktuk chauffeur voor de dag gehuurd. Best bijzonder, alles gaat hier op vertrouwen. Hij brengt je ergens heen en blijft daar gewoon braaf wachten totdat je terug bent. Of je nu 5 minuten of 3 uur weg bent, geen probleem.

Op woensdag hebben we ’s ochtends de bus naar Kampot genomen. Kampot is een klein stadje waar bijna niks te doen is, maar waar de omgeving heel mooi is. We hebben voor 3 dagen een motor gehuurd om deze te gaan verkennen. Diezelfde middag zijn we meteen vertrokken met als doel Bokor National Park. Onze navigator Kristientje had ons echter de verkeerde richting opgestuurd waardoor we uiteindelijk bij een waterval uitkwamen. Niet de bedoeling, maar wel cool om te zien. Je kon naar de waterval toe lopen en eronder gaan staan. Erg verfrissend, want het was minimaal 30 graden en de lucht was strakblauw. Daarna wilden we nog naar het park gaan, maar het was ondertussen al half 4 en het sloot om 5 uur. Gelukkig hebben we toen besloten om er niet in te gaan, maar we zouden de dag ernaar teruggaan om het op ons gemak te doen. Hierdoor hadden we wat tijd over en hebben we ons met een nieuwe Reacher aan de rivier gezet om wat te lezen en naar de zonsondergang te kijken. Ook dit doet Kristientje nu vrolijk met ons mee. Wij lezen de reeks boeken over Jack Reacher al langer en zijn ondertussen halverwege, maar we kunnen, op het moment van schrijven, zeggen dat ook Kristientje bijna het eerste boek uit heeft!

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om naar Bokor National Park te gaan. Dit is een groot natuurgebied in de bergen dat ook bekend staat om de ‘ghost towns’. Het park had perfect aangelegde wegen, het weer was wederom top en de stemming zat er goed in. Het was heel relaxed rondrijden en we hebben ons dan ook alle tijd genomen. Allereerst hebben we weer een waterval bezocht. Deze was best mooi, maar een nadeel is wel dat het vrij droog is in Cambodja op dit moment, dus watervallen, rivieren etc. staan redelijk droog. Verder staan er veel gebouwen, loodsen, kantoren, vakantieparken op de berg. Allemaal gebouwd, maar er gebeurt helemaal niks mee. Alles staat leeg. Het hoogtepunt van de berg was toch wel het uitzicht. Je kunt op de rand van de berg zitten en over het landschap en de zee uitkijken. Omdat het mooi weer was, was het erg open en kon je dus ook ver kijken! Rond een uur of 4 moesten we terugkeren, want de rit terug naar het hostel zou een uurtje duren. Eenmaal in het hostel stond er iets heftigs op de planning. Jullie herkennen ons waarschijnlijk niet meer zonder en zijn er net zoals als wij volledig aan gewend, maar er moest echt wat aan gebeuren. Daarom hebben we spontaan besloten om helemaal kaal te gaan en onze baard af te scheren.. Emotioneel momentje..

De gevolgen hiervan waren de volgende dag direct merkbaar. We reden op de scooter naar Kep, een kustplaatsje 25km van Kampot, en het ging toch duidelijk soepeler en sneller. We waren een stuk aerodynamischer. Het stadje Kep viel eigenlijk een beetje tegen. Het was kleiner dan we dachten en het nationale park van Kep was niet te vergelijken met Bokor. Maar daar stond Kep dan ook niet bekend om. Kep staat bekend om de verse krab die je op de markt aan zee kunt kopen. Dit wilden we natuurlijk even gaan proberen! Ze halen de krabben uit kooien uit zee en voor een paar cent kun je ze laten koken. Nadat het vrouwtje ons even had laten zien hoe we het moesten eten hebben we ons hier even aan gegeven. Er zat niet super veel vlees aan de krabben, maar wat eraan zat was goed te pruimen!

Hierna hadden we alles in deze omgeving wel gezien en daardoor vertrokken we zaterdagochtend naar Koh Rong, het paradijs van Cambodja. Na een busrit van een paar uur stopten we in Sihanoukville, een toeristische stad aan de kust. Vanuit hier vertrekken de ferry’s naar het eiland Koh Rong. Na een lunch in het stadje namen we de ferry en rond een uur of 3 kwamen we aan op het eiland. Koh Rong is nog niet uitgebaat door het grote geld. Er is geen stadje. Het enige wat er is, is een kilometer lange rij van restaurantjes en accommodaties. Denk hierbij niet aan resorts met zwembaden, want daar lijkt het bij lange na niet op. Er heerst een hippiesfeer en alles oogt heel relaxed. Alles is ook op het strand, er zijn überhaupt geen wegen en er is niks geasfalteerd. Dan hebben we nog niet verteld dat het strand echt wit is en het water ontzettend helder. Zoals jullie al lezen, je kunt het slechter treffen. We hebben eerst in een guesthouse en daarna 2 nachten in een bungalow geslapen. We hebben de eerst dag ’s avonds tijdens de zonsondergang nog even in zee gezwommen en zijn daarna met de Duitser van onze kamer wat gaan eten. De dag erna zijn we naar ‘Long Beach’ gegaan. Na een jungle wandeling van 50 minuten kom je aan op het mooiste strand dat wij tot nu toe gezien hebben. Een kilometerslange hagelwit strand met een kristalheldere zee. Je zou denken dat het hier stikt van de toeristen, maar niets is minder waar! Er is bijna niemand op het strand, je ligt er echt helemaal alleen. Dit was echt een te gekke ervaring en we hebben dan ook af en toe in onze armen geknepen om te checken of we niet aan het dromen waren.

Toen we ’s avonds terugkwamen werden we aangesproken over een kroegentocht. We hadden verder niks op de planning en de dag erna zou Kristientje jarig zijn, dus we hebben ons snel gedoucht om ’s avonds een feestje te vieren.

Zoals jullie waarschijnlijk al verwachtte voelden we ons de dag erna niet helemaal helder. We hebben uitgeslapen en rustig aan gedaan. Bij Ruud bleef deze kater echter een beetje hangen en hij bleef de hele dag last houden van iets wat op buikgriep leek. Toen we ’s avonds genoeg uitgerust hadden, hebben we Kristientje mee uit eten genomen. We hadden verwacht dat we haar een cadeautje konden kopen op het eiland, maar hier was bijna niks te vinden. Hier komen we dus later op terug! Omdat het deze dag bewolkt was en we ons niet erg goed voelden hadden we voor de dag erna de boot terug naar Sihanoukville geboekt. Hier zouden we een nacht blijven slapen aan Otres beach om de dag erna de nachtbus naar Siem Reap te nemen.

De eerste dag kwamen we pas ’s avonds aan. Ruud voelde zich nog steeds niet goed en is gaan slapen terwijl Remco en Kristientje wat zijn rond gaan lopen. Otres beach was aangeraden door reizigers die we onderweg tegen waren gekomen. Ze waren hier een week geweest en vonden het helemaal geweldig. Wij snapten dit eigenlijk totaal niet… Er werd erg veel verbouwd, het stadje stelde niets voor en ook het strand was niet supermooi. De volgende dag hebben we rustig wat rondgelopen en gegeten. Ruud begon zich langzaam wat beter te voelen en durfde weer wat te eten. Daarna hebben we ’s avonds de bus genomen naar Siem Reap, de uitvalsbasis voor Angkor Wat. De bussen in Cambodja zijn wel iets anders dan in Vietnam. Waar je in Vietnam een soort ligstoel voor jezelf hebt, lig je in Cambodja in een echt 90cm breed bed. Een nadeel wel, dit moet je delen met iemand anders. Wij hadden gelukkig elkaar om dit te delen en waren ondertussen wel gewend om elkaar te lepelen, maar Kristientje keek minder blij toen een gniffelende Cambodjaanse boy naast haar kroop. We hebben daarna ook niet meer dan haar rug gezien. Gelukkig konden we wel redelijk goed slapen waardoor de 12uur lange busrit vrij snel voorbijging. We kwamen rond 6 uur ’s ochtends aan in Siem Reap. Hier werd je meteen met een tuktuk naar je hostel gebracht. Eenmaal in het hostel aangekomen sneakte Remco er met een sprintje snel tussenuit naar de wc. Terwijl Ruud zich ook nog niet echt beter voelde, had hij er nu ook last van. Aangezien we eerst niet echt wisten waar het aan kon liggen, was het nu wel duidelijk nu we er beiden last van hadden. We waren namelijk een paar dagen geleden met malariapillen begonnen en, helaas, hadden we allebei aardig last van de symptomen. Na nog een dag van het ene toiletbezoek naar het andere hebben we dan ook maar besloten om te stoppen met de pillen. Mede ook omdat we uiteindelijk toch niet naar Laos gaan, waar deze pillen vooral voor bedoeld waren. De eerste dag in Siem Reap was dus vooral chillen. We konden niks eten of drinken zonder gevolgen, dus hebben een serie op netflix gekeken en wat bijgeslapen. De volgende dag moesten we ook vroeg op, want we werden om 5 uur opgehaald door een tuktuk om de zonsopgang bij Angkor Wat te gaan bekijken.

De volgende dag ging dus om half 5 de wekker. Eenmaal onder gekomen stond onze tuktuk chauffeur er niet. We schrokken even, maar werden al snel aangesproken door een ander. Meneer Zulu kon helaas vandaag niet, dus hij had zijn kleinere broertje gestuurd. Er stond ook nog een Duitser alleen te wachten, dus we hebben hem gevraagd of hij bij ons wilde aansluiten. Angkor Wat was ooit de grootste stad van de wereld. Nu is het een uitgestrekt gebied vol met allemaal verschillende tempels. Het is onmogelijk om er rond te gaan lopen, daar is het veel te groot voor. Daarom gaat iedereen met een fiets of tuktuk. De zonsopgang bij Angkor Wat zelf was heel mooi. Dit is een van de mooiste tempels in de omgeving en er ligt een klein meertje voor waar de tempel volledig in weerspiegeld wordt. Helaas willen hier wel nog een paar honderd andere toeristen van meegenieten. Na Angkor Wat hebben we nog verschillende tempels in het gebied bezocht waarvan Tha Phrom de bekendste is. Tha Phrom zegt jullie misschien niks, maar dit is de tempel die gebruikt is in de film Tomb Raider met Angelina Jolie als Lara Croft. Bijzonder aan deze tempel is dat er allemaal bomen tussen, in en op de tempels zijn gegroeid. Angkor Wat is zeker de moeite waard en de uitgestrektheid van het gebied is indrukwekkend, maar na 6 tempels te hebben gezien was het ondertussen 3 uur en waren we wel er wel een beetje klaar mee. Voordat we naar huis reden hadden we echter nog even aan onze tuktuk chauffeur gevraagd of we even een tuktuk lesje konden krijgen. ‘Cannot Cannot”, was zijn eerste reactie, maar toen we zeiden dat we op een rustig stuk bedoelde zei hij dat hij wel zou kijken op de weg terug. We dachten dat hij er natuurlijk geen zin in had, maar na 10 minuutjes reed hij netjes een verlaten stukje grond op en stapte hij van de motor af. Nadat hij ons even een schakellesje had gegeven mochten we ff een rondje met zijn tuktuk rijden, erg grappig!

De laatste dag in Siem Reap stond niks op de planning. We hebben uitgeslapen en rustig aan gedaan. Ondertussen slikten we al 2 dagen geen malariapillen meer en dus voelden we ons stukken beter. We hebben voor het eerst weer ontbeten en koffie gedronken. Het enige wat we moesten doen was een planning maken voor onze trip naar Maleisië. 29 januari hebben we namelijk de bus naar Phnom Penh om vanuit daar te vliegen naar Kuala Lumpur. Om Maleisië in te komen moet je echter ook kunnen bewijzen dat je het land weer verlaat. In eerste instantie wilden we onze hele reisplannen om ook daadwerkelijk het ticket naar Jakarta al te boeken. Dit is echter vrij lastig. We hebben ons nog niet zoveel over Maleisië gelezen en weten nog niet precies wat we willen doen. Het enige dat we weten is dat we ook naar Borneo willen, maar de volgorde willen we graag openhouden. Om onze vrijheid te houden hebben we een goedkoop bus ticket naar Singapore gekocht voor eind maart. Hoe wij straks verder gaan, zien we dan wel weer! De rest van de dag hebben we doorgebracht in de Pub street van Siem Reap en de marktjes. Hier hadden we eindelijk de mogelijkheid om nog iets voor Kristientje te kopen en wat is nu een beter cadeau dan het knaloranje tenue van het Nederlands elftal? Kristientje zag de bui al hangen toen we na een kwartiertje vrijheid met een zak en big smile aan kwamen lopen, maar ze vond het erg leuk en heeft er ’s avonds, onder enige dwang, al netjes in rondgelopen. Het laatste wat we die dag gedaan hebben is naar de frietenkeet The Dutch Snack gaan. Dit zagen we voorbijkomen op Facebook. Twee Hagenezen waren het 3 weken geleden begonnen en hier hebben we natuurlijk even chill friet met frikandel speciaal gegeten.

Dit was ons verhaal over Cambodja. We hebben hier ongeveer 2 weken rondgereisd. Het land is wat armoediger en minder toeristisch dan Vietnam. Je moet hier vooral naartoe komen voor de natuur en historie, want de steden stellen niet veel voor. Hieronder nog de video van alles wat wij gezien hebben:

https://vimeo.com/202049719

Leuk dat jullie ons verhaal weer gelezen hebben! Wij zijn nu onderweg naar Phnom Penh om daar het vliegtuig naar Kuala Lumpur te pakken. Onze verhalen zullen we vervolgen Maleisië!

Heel veel groetjes,

De Boys!

Hoi An, Nha Trang & Mui Ne

Beste vrienden,

Zoals de vorige keer beloofd vervolgen we ons verhaal bij Danang. Na de Hai Van pas rijd je deze stad direct binnen. We hadden van tevoren al van meerdere mensen gehoord dat hier niet veel te doen is, daarom besloten we om een aantal dingen op de weg te doen en door te rijden naar Hoi An. Na een lunchpauze (die van de timelapse op het eind van filmpje nummer 3) zijn we langs de haven gereden die vol lag met vissersboten en daarna doorgereden naar de grote vrouwelijke Boeddha. Vanuit hier had je een uitzicht over de stad en aangezien het mooi weer was, was dit een sjun plaatje. Rond een uur of 4 hebben we de trip voortgezet en zo kwamen we uiteindelijk net voordat het donker was aan in Hoi An. Onze bagage was er helaas nog niet, maar naast het bureautje lag een speelhal met allemaal pooltafels. Hier hebben we ons even een uurtje kunnen vermaken. Toen kwamen de dames van de deur ernaast melden dat onze bagage er was, zodat we richting het hostel konden. ’s Avonds hebben we de stad nog even verkend, maar aangezien we een lange trip achter de rug hadden zijn we op tijd gaan pitten.

De volgende dag was het mooi weer en hebben we de stad verder verkend. Hoi An heeft een oud gedeelte waar 3 straten parallel aan elkaar liggen. Alle gebouwen hier zijn geel gekleurd en overal hangen gekleurde lampionnen. Ondanks dat het vrij toeristisch is, voelt het wel gezellig aan. Aan de overkant van rivier liggen alleen maar barretjes. Overal kom je de proppers tegen die flyers in je handen duwen en je mee naar binnen willen lokken. Voor het avondeten zijn we teruggekeerd naar het hostel waar een ‘Family springroll diner’ georganiseerd werd. Iedere gast in het hostel kon hier gratis springrolls maken en daarna samen opeten. Remco werd meteen (en als enige) aan het werk gezet en moest alle ingrediënten voor de loempia’s mixen. Overigens noemen ze dit hier geen mixen, maar ‘masseren’. Dit ging zo goed dat daarna de verzoekjes voor massages van de dames binnenliepen. Ohnee toch niet. Of toch wel? Nee toch niet. Dit was dus de ideale gelegenheid om nieuwe matties te vinden. Dit was de eerste plek waar we trouwens iemand tegenkwamen die ook uit Zuid-Limburg kwam. Ook hebben we hier Kerstin leren kennen, een Duitse meid uit Bremen, waar we vanaf dat moment eigenlijk mee zijn opgetrokken. Aangezien het zaterdag was, en we dus legaal bier mochten drinken, zijn we met haar eens een kijkje gaan nemen bij de barretjes aan de overkant van de rivier.

Zondag was daarom een dag waar we ff rustig aan gedaan hebben. We hebben een beetje uitgeslapen en daarna gechilled. Eigenlijk wilden we naar het My Son tempelcomplex gaan buiten de stad, maar het begon weer aardig te regenen dus dat zat er niet in. Hoi An staat ook bekend om de vele kookcursussen die er aangeboden worden. Dit was iets dat we binnen konden doen en daarom hebben we ’s middags geregeld om ’s avonds aan zo’n cursus deel te nemen. Bij aankomst stonden de ingrediënten al klaar en samen hebben we springrolls (kan ook niet anders), varkensvlees in lemongrass en vis in bananenbladeren gemaakt. Het was niet heel spectaculair, maar wel gezellig en leuk om wat meer informatie over het eten te krijgen.

De volgende dag zouden we eigenlijk naar Nha Trang doorreizen. Maar zoals we zijn, hadden we nog niet echt vooruit gepland en zijn daarom ’s ochtends even gaan informeren naar de prijzen van de bus tickets. Onder het genot van een kopje koffie hebben we het reisboek er toen eens even bij gepakt om alle opties eens te bekijken. Omdat we eigenlijk alle tijd hadden en het droog was, hebben we besloten om nog een nachtje extra in Hoi An te blijven om nog naar de My Son tempels te gaan. We moesten wel even van hostel switchen, maar we vonden een veel dikkere kamer voor hetzelfde bedrag, dus dat was een dikke prima. Vervolgens was tijdens de lunch Kerstin aangeschoven om mee te gaan. We zaten hier nog altijd op schema. Helaas duurde het uiteindelijk 1,5u voordat we allemaal ons eten hadden en klaar waren en dus begonnen we pas rond 2u aan de 1 uur durende trip naar My Son. De route erheen was het alleen al waard. Je rijdt door allemaal kleine dorpjes, kindjes zwaaien overal en roepen naar je. Daarbij zie je veel van het platteland dat vooral uit akkerbouw en plantages bestaat. Na een dik uur rijden kwamen we in My Son aan en jawel hoor… Je verwacht het niet…. het begon weer te regelen. Het park was nog maar een uurtje open dus werden we snel naar de grootste tempels gebracht en hebben het helaas allemaal een beetje gehaast moeten doen. Ondertussen was het al 5u geweest en dus moesten we in het donker terug rijden. Leek spannend, maar ging allemaal van een leien dakje.

Over de dag erna kunnen we kort zijn. ’s Avonds vertrok de nachtbus naar Nha Trang. Overdag hebben we rustig aan gedaan. Het regende keihard en zijn dus, volgende vaste routine, van cafétje naar restaurantje naar cafétje gegaan om de tijd te doden.

We kwamen ’s ochtends vroeg rond 7u aan, hebben onze backpacks gedropt in het hostel en zijn een ontbijt gaan scoren. Meteen viel ons al op dat overal alles in het Russisch vertaald was. Toen we even later over het strand liepen bleek dat Nha Trang inderdaad gewoon een dikke Russische kolonie is. Geen idee waarom.. De stad heeft niet super veel te bieden en de reisboeken noemen het strand van Nha Trang (in de winter) terecht het minste strand van Vietnam. Wat ons meteen op viel was dat het leek alsof er regels golden op het strand. Het leek erop dat je het strand alleen op mocht als je 1) Russisch bent, 2) meer dan 100kg weegt en 3) een bikini aan hebt. Dit, plus een hele reeks all-inclusive hotels langs de kust, leek voor ons de verklaring van deze Russische kolonie.

Het ’s middags hebben we toch wel even een spannend momentje beleefd, dit was het eerste puntje echte leerpuntje van deze reis. Nooit drugs op straat kopen. Grapje.. Dit wisten we al. Het begon allemaal met een inkak momentje in een random barretje aan het strand. We hadden niet veel geslapen in de bus en waren de hele dag al wat aan het slenteren. We besloten daarom om nog wat te gaan doen voordat we echt in slaap vielen. Onze reisgids vertelde ons dat er mooie watervallen in de omgeving van Nha Trang te vinden zijn. We zijn daarom teruggelopen naar het hostel en hebben daar 2 scooters gehuurd. Ruud reed met Kerstin en Remco reed alleen. We hadden het geniale idee om allebei onze telefoons samen met de battery pack in een tas te doen zodat ze konden opladen. We waren nog geen 5 minuten onderweg en toen gebeurde het… Een miscommunicatie omtrent de juiste afslag, midden in de drukke stad. Ruud en Kerstin sloegen linksaf en Remco reed fijn rechtdoor. Aangezien Kerstin onze navigator was, wist Remco dat we inderdaad linksaf hadden gemoeten. Hij draaide zo snel mogelijk om en is teruggereden naar hetzelfde punt. Ondertussen deden Ruud en Kerstin hetzelfde. Echter zijn we elkaar net gekruist en hebben we elkaar uit het oog verloren. Dit waren de spannendste 2 uur van de reis tot nu toe. Ruud en Kerstin hebben de zoektocht voortgezet en Remmel -G- had schijt en reed lekker door naar het eindpunt, want dit punt was wel algemeen bekend. Na een uur in de stad te hebben gezocht en Remco ondertussen al bij de waterval was, zijn Ruud en Kerstin toch ook maar gegaan. Na een uurtje stress op de weg kwamen ze aan bij de waterval en daar stond der jong. Hij had de klim naar de waterval al gemaakt en was inmiddels al weer terug. We waren nog nooit ze blij geweest om elkaar weer te zien. Het begon ondertussen al te schemeren, dus we zijn niet meer met z’n drieën naar de waterval kunnen gaan. We zijn uiteindelijk wel samen teruggereden en hebben nog een tempel bezocht. ’s Avonds hebben we maar een even een biertje gedronken om deze stressvolle middag te verwerken, zodat we toch met een goed gevoel konden pitten.

De dag erna was het weer nog redelijk. Geen zon, maar wel droog, en daarom zijn we op het strand gaan chillen. We hebben rustig aan gedaan en ’s middags wat gegeten en van de wifi genoten bij een restaurantje op de plaats delict van de dag ervoor. ’s Middags vond er echter (helaas) een primeur plaats, pa&ma lees goed: Ruud ging de boeken in... Bij het hostel waren ze zo aardig geweest om de eerste paar artikelen te printen en dus kon Ruud beginnen met studeren voor de toets in januari. We zijn naar een rustig barretje gegaan waar we wat koffie gedronken hebben en genoeg plaats was om rustig een artikeltje te lezen. Geweldige bezigheid hier in Vietnam! ’s Avonds begon het weer te regenen en dus hebben we dicht bij het hostel gegeten. Geen slechte keuze by the way, want de fish&chips was hier erg goed te doen, want deze bar werd gerund door Engelsen!

Vrijdags zouden we ‘s ochtends vroeg naar Da Lat vertrekken, een stadje meer richting het binnenland. Het was echter nog steeds aan het regenen en toen we naar buiten gingen bleken ook de straten in Nha Trang volgelopen te zijn met water. Van de ene kant waren we blij dat we dus weg gingen, maar we wisten ook dat het weer in Da Lat niet beter zou zijn, dus we maakten ons al een beetje zorgen... Er gaat maar een weg naar Da Lat en deze loopt dwars door de bergen. Het eerste uur werd de regen maar niet minder en toen we de bergen introkken stroomde het in watervallen langs de bergen naar de beneden. In eerste instantie zag dit er wel vet uit, Ruud en Kerstin hadden in Nha Trang de waterval gemist, dus we keken onze ogen uit. Maar toen… We hadden bijna het hoogste punt van de berg bereikt toen er vlak voor ons een modderstroom met bomen over de weg liep... We waren net ingehaald door een bus en die reed niet meer voor ons, dus het was echt enkele momenten voordat wij daar reden gebeurd. We konden niet meer verder, want de weg was volledig versperd. De buschauffeur begon wild te bellen en er stopten steeds meer bussen achter ons. Na een kwartiertje kwam er een tweede modderstroom met veel kabaal naar beneden. Aangezien je eerst het kabaal hoorde en er niet meteen zag wat er gebeurde wist je niet waar de modderstroom naar beneden zou gaan komen. Dit was het moment dat iedereen een beetje in paniek raakte en de buschauffeur vriendelijk werd verzocht om te keren. Na een paar telefoontjes was het eindelijk duidelijk dat we daar niet verder konden en op een levensgevaarlijk punt stonden, dus keerden we terug naar Nha Trang. Eenmaal van de schrik bekomen hebben we in Nha Trang meteen ons bus ticket omgeboekt naar Mui Ne voor die avond. We waren helemaal klaar met de regen en al het slechte weer en wilden gewoon even kunnen genieten in de zon. Gelukkig konden we om 19:00 de bus pakken, zodat we rond 1:00 ’s nachts in Mui Ne aankwamen. Overdag moesten we dan wel even te tijd zien om te krijgen, maar dit was het meer dan waard. Eenmaal in Mui Ne aangekomen voelde het weer meteen een stuk aangenamer aan. Het was bijna 1:00 en het was nog lekker warm buiten. Helaas moesten Da Lat dus overslaan, maar we waren blij dat we deze keuze gemaakt hadden.

We zullen Mui Ne even niet van dag tot dag beschrijven. Zoals we al schreven hebben we vooral genoten van zon, zee en strand en om dat er nu een aantal keer in wrijven voor jullie… Dat vonden zelfs wij niet nodig. Mui Ne bestaat uit een straat van een kilometer of 10. Het strand is erg kort en de golven zijn erg wild. Naarmate de dag vordert worden de golven steeds hoger en komen ze steeds dichter naar het strand. Vanaf een uur of 16:00 is het strand volledig verdwenen. Verder zie je er overal ‘seafood’ restaurantjes. Je herkent ze aan de tientallen bakken vol met verschillende soorten vis. Hier hebben we enkele avonden bij ‘Meneer Krab’ ons goed laten gaan, erg lekker! Verder staat Mui Ne bekend om 2 dingen: de zandduinen en het surfen. Je hebt rode en witte zandduinen. In eerste instantie wilden we alleen naar de rode gaan, want deze lagen een stuk dichterbij. Dit was wel oke, maar niet super speciaal. Toen het een middag wat minder weer was, besloten we om toch nog even naar de witte zandduinen te gaan. Dit was echter iets spectaculairder… Onderweg kwamen we de politie tegen. We werden aan de kant gezet en moesten ons rijbewijs laten zien. Aangezien we op een 125cc scooter rijden, wat dus eigenlijk een motor is, hadden we hier een klein probleempje. We hebben namelijk beide geen motorrijbewijs. Oom agent wilde dus geld zien. Het was bijna kerst, dus dan kon hij nog een leuk cadeautje voor het vrouwtje kopen. Voordat iedereen denkt dat we gek zijn dat we hier zonder rijbewijs rondrijden: ook al heb je het juiste rijbewijs, het is sowieso niet geldig hier in Vietnam. Daarbij zijn de agenten hier zo corrupt als de neten. Als ze je aan de kant zetten, willen ze hoe dan ook geld zien. Ze geven zelfs boetes voor snelheidsovertredingen zonder ook maar enige meetapparatuur op zak te hebben. Dat betekende voor ons dus even 2 miljoen dong neertellen, wat ongeveer €80 is. Een absurd hoog bedrag voor hier… We wisten van de controles, maar hadden de bedragen wat lager ingeschat, hier schrokken we dus toch wel even van... Na een paar mislukte onderhandelingspogingen hebben we het geld toch maar betaald. Hij was gelukkig in een goede mood, want gaf ons nog 500.000 dong terug. Het bezoekje aan de duinen werd dus uiteindelijk een grapje van €60.

Verder hebben Ruud en Kerstin nog proberen te surfen. Ze hadden een les van een uurtje waar ze alle beginselen uitgelegd kregen en zijn daarna zelf gaan proberen. Ik kan jullie verzekeren, het ziet er makkelijker uit dan dat het is… We kunnen hier nog een heel verhaal over schrijven, maar het filmpje spreekt voor zich.

We hebben uiteindelijk besloten om nog een dag extra in Mui Ne te blijven. Het hostel had een zwembad en bar waar je buiten kon zitten, dus dat was erg relaxed. Hier hebben we ’s avonds veel gezeten met een biertje en een potje kaarten. Ook hebben we samen de planning gemaakt voor de laatste periode hier in Vietnam. Remco vliegt 1 januari naar Phu Qoc en Ruud naar huis. Kerstin moet uiterlijk 31 december het land uit vanwege haar visa, dus we hadden nog 1,5 week te gaan. Aangezien het best gezellig is met z’n drieën hebben we besloten om gewoon samen te blijven reizen. We gaan eerst naar Ho Chi Minh stad, dan kerst aan het strand en willen daarna nog naar de Mekong delta.

We kunnen begrijpen dat jullie na het lezen van het verhaal denken dat we een aantal hectische dagen achter de rug gehad hebben en we zien de vraagtekens dan ook al verschijnen. Hoe gaat het met die boys samen? Gaat alles nog goed? We kunnen jullie verzekeren dat alles nog prima gaat. We vinden elkaar nog steeds leuk en beleven echt een chille tijd hier! J #bromance #oneweekandcountingdown

Hieronder de link naar onze extra lange kerstfilm:

https://vimeo.com/197100684

Groetjes, zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar alvast voor jullie allemaal!

Ninh Binh & Hue

Hallo vriendjes en vriendinnetjes,

Het heeft even geduurd, maar daar zijn we dan toch weer! Het laatste wat jullie van ons gehoord hebben is dat we na een kort nachtje de bus moesten pakken richting Ninh Binh. Zoals jullie waarschijnlijk wel verwacht hadden hebben we in eerste instantie niet veel van deze reis meegekregen, want onze oogjes vielen al snel dicht. Onze waardevolle rust werd echter snel verstoord door een bus stop in Haiphong waar we zonder instructies werden begeleid naar een andere bus. Hier moesten we maar even wachten voordat we weer verder gingen. Uiteindelijk 1,5 uur later vertrokken we naar Ninh Binh. Het was ondertussen ongeveer 11:00 en het hostel had beloofd dat we rond een uur of 14:00 zouden aankomen. Ondertussen hebben we genoeg ervaring met het Vietnamese transportsysteem dat beloftes een beetje met een korreltje zout genomen moeten worden. Het is vaak onduidelijk, je wordt alle kanten opgestuurd, maar uiteindelijk kom je toch aan op je bestemming. De bus naar Ninh Binh had meer weg van een gewone openbaar vervoer bus. Om de paar honderd meter werd er gestopt en de ene Vietnamees werd ingeruild voor de ander. Hierdoor was het gezellig druk in de bus en zaten we lekker knus naast elkaar! Uiteindelijk kwamen we rond een uur of 16:30 aan in Ninh Binh. Eerste indruk: een kleine stad waar niet veel te beleven valt en weinig toerisme is. Dit wisten we van tevoren ook al, want deze plek staat bekend om de omgeving en het naastgelegen Tam Coc. In eerste instantie zijn we naar een hostel gegaan dat onze ex-roommate had aanbevolen. Zag er goed uit, maar was helaas op 1 bed na vol. Aangezien dit een eenpersoonsbed was vonden we dat toch iets te knusjes en zijn we op zoek gegaan naar een andere slaapplek. We hebben uiteindelijk geslapen in een rustig hostel waar we een chille kamer hadden met 2 grote bedden. ’s Avonds hebben we alleen nog wat gegeten. Dit was echter niet zo gemakkelijk, want veel was dicht en er waren niet veel restaurantjes. Daarna zijn we op tijd naar bed gegaan, want de volgende dag zouden we de omgeving gaan verkennen op de scooter.

We konden een scooter huren bij het hostel, dus dat was al chill. Plus het was super goed weer deze dag, dus dat was dubbel chill. We zijn eerst naar verschillende kleinere tempels gereden. Dit was leuk, maar niet heel spectaculair. Daarna zijn we op zoek gegaan naar het viewpoint. Na een paar honderd trappen op te hebben gelopen waren we uiteindelijk boven. Het uitzicht was echt prachtig. De omgeving is te vergelijken met Ha Long Bay/Cat Ba. Er zijn overal kalksteen gebergten en hier loopt een rivier doorheen. De foto’s spreken voor zich! Vervolgens zijn we naar de grootste pagoda van Vietnam vertrokken, deze ligt in het Bai Dinh tempel complex op een kilometer of 40 van Tam Coc. De ingang was een beetje lastig te vinden, want alle poorten waren gesloten. Uiteindelijk bleek dat je via een groot leeg parkeerterrein met elektrische karretjes naar het complex gebracht werd. Vanaf het moment dat we in dit karretje stapten voelden we ons als twee echte fotomodellen. We moesten de Aziatische meiden nog net niet met hun selfiestick van ons af slaan. Dit deed ons een beetje denken aan onze tijd in China. Maar ff to the point: het tempelcomplex zelf was groot en de tempels stonden vol met grote gouden boeddha’s. Mooi om te zien. We hebben hier rondgelopen totdat het donker werd en hierna zijn we teruggereden naar het hotel. ’s Avonds hebben we nog wat gegeten en aan onze Untappd gewerkt en daarna zijn we lekker in slaap gevallen.

Aangezien we alle belangrijke punten in de omgeving in een dag gezien hadden, besloten we om de volgende dag verder te gaan naar het zuiden met als eerste stop Hue. De bus zou rond 19:00 vertrekken, dus hadden we overdag nog tijd om een boottochtje te doen; een van de trekpleisters van deze omgeving. Een Vietnamees vrouwtje roeit je dan tussen en onder de kalksteengebergtes door. Vooral de grotten waren indrukwekkend. De meesten zijn niet hoger dan 1 meter en we moesten ons daardoor in allerlei bochten manoeuvreren om aan de andere kant te komen. Na 4 grotten was het leuke er wel vanaf, maar toen hadden we er nog een aantal te gaan. Ook het matje van 2mm dik om op te zitten hielp niet echt mee aan het comfort, dus na 1,5 uur stil te hebben gezeten op het bootje was het leuke er ook weer vanaf. Hierna hebben nog wat rond gescooterd en hebben we gezellig samen gegeten! Over de service in restaurants denken de Vietnamezen net ff iets anders dan ons westerlingen. Maakt niet uit of je alleen zit of dat het restaurant vol zit, ze nemen graag alle tijd om een gerechtje te bereiden. Je moet ook niet gek opkijken als je een uurtje moet wachten op een simpel broodje. Daarnaast wordt het eten in etappes opgediend, waardoor de een dus meestal het eten krijgt als de ander het al een kwartier achter de kiezen heeft. Gelukkig waren we uiteindelijk net op tijd klaar, waardoor we onze bus haalden naar Hue. Dit was weer eenzelfde soort slaapbus als naar Sapa. We konden dus goed slapen ’s nachts en kwamen ’s ochtends vroeg rond een uur of 6 ‘fris’ aan in Hue.

Hier werden direct getrakteerd op een fijne regenbui, wat niet de laatste bleek te zijn… Het eerste hostel dat we probeerden zat helaas vol, waardoor we uiteindelijk in een homestay belandden. Op de begane grond is dan het ‘huis’ van een gezin en via de trap in de woonkamer ga je dan naar boven naar je kamer. De mensen waren heel aardig en behulpzaam, dus dat was een prima stekkie! In Hue is niet super veel te beleven. Het is een stad met een oud gedeelte en buiten de stad zijn verschillende graftombes te vinden van oud keizers. We hebben daarom vol goede moed onze poncho’s tevoorschijn getoverd en zijn op pad gegaan! Na eerst een hapje te hebben gegeten hebben we de regen getrotseerd en zijn we de oude citadel gaan verkennen. Dit leek een beetje op de verboden stad in Beijing. Same same but different. Het was een stuk kleiner, maar de bouwstijl was vergelijkbaar. We hebben hier een aantal uur rondgelopen en nadat we echt zeiknat waren geregend hadden we het wel gehad. Tip: ga alleen naar Ikea voor dingen waar ze gespecialiseerd in zijn. De kwaliteit van hun poncho’s is niet uitermate best. Hopelijk zijn de bankstellen beter... Aangezien we een hele dag natgeregend waren vonden we dat we onszelf wel even mochten verwennen. We zijn daarom op zoek gegaan naar een sushi restaurant en hebben daar even lekker genoten van onze welverdiende sushi.

De volgende dag zouden we de tombes in de omgeving gaan verkennen. Toen we opstonden regenden het echter helaas nog even hard als toen we de avond daarvoor naar bed gingen.. Het weerbericht vertelde ons echter dat het de volgende dag wel droog zou zijn. We hebben hierop vertrouwd en daarom besloten om dus maar een chilldagje in te lassen. We wilden graag de Hai Van pas rijden van Hue naar Hoi An en de volgende dag leek daar uitermate geschikt voor tussen alle regenachtige dagen in. Op de heenweg konden we dan langs de tombes rijden om deze eerst even te bekijken. Veel verder dan onze kamer, wat restaurantjes en cafétje kwamen we deze dag dan ook niet. De volgende dag moesten we ook vroeg op, want we hadden 150km gezellig samen op de scooter voor de boeg. Het fijne trouwens hieraan is dat je een scooter in Hue kunt huren en deze in Hoi An kunt afleveren, mits deze nog intact. Even voor de mensen die zich dit afvroegen.

Op weg naar de Hai Van pas hebben we besloten alleen de Khai Dinh tombe te bezoeken. Google vertelde dat dit de meest interessante was en de andere tombes waren duidelijk minder groot en mooi. Na een half uurtje hier te hebben rondgelopen hebben we onze weg vervolgd richting Danang en Hoi An. De tombe op zich was een groot glitter festijn van mozaïek en gouden tierelantijntjes, best oke. Onderweg vielen af en toe een paar druppels, maar dit stopte snel weer waardoor we goed konden doorrijden. Rond de middag was er echter wel even een flinke bui, toen zijn we even gestopt bij een Vietnamese ‘raststätte’. Deze raststätte was onder een afdak in de voortuin van een Vietnamese familie. Met handen en voeten hebben we hier een koffie besteld, want op buitenlandse toeristen waren ze niet heel goed ingesteld. We kregen een hele constructie op tafel gezet en hadden in eerste instantie geen idee wat we hiermee aan moesten. Gelukkig vond het vrouwtje het wel grappig om ons te zien klooien en toen heeft ze ons even geholpen om onze eigen koffie te zetten. Na een stop van 20min was het weer droog en zijn we verder gereden. De rit verliep voorspoedig en we kwamen al snel aan bij de Hai Van pas. Ondertussen brak het zonnetje door, konden we onze poncho omruilen voor de zonnebril en begonnen we helemaal happy aan de pas. Het is een weg van 21km door de bergen met uitzicht op zee en een groene omgeving. Volgens ‘Top Gear’ een van de mooiste kustwegen van de wereld en dit kunnen we alleen maar beamen. Het uitzicht is echt top en het weer kon niet beter!

Zodra je de Hai Van pass over bent rij je al snel Danang binnen. Een van de grotere steden in Vietnam, maar hier is verder niet veel te zien. Hierover echter meer in het volgende verhaal!

Ook de link weer naar ons nieuwe filmpje!

https://vimeo.com/196061717

Groetjes van de boys!

Sapa & Cat Ba

Hallo iedereen!

Overspoeld door reacties op ons eerste filmpje en verhaaltje, beginnen we met goede moed aan onze tweede update! Het laatste wat we hadden geschreven was dat we Mama Ti hadden opgebeld voor onze trip naar Sapa en dat we zouden worden opgehaald door de nachtbus bij ons hostel. Daarom vervolgen we ons verhaal ook hier, want je weet, zo zijn we. Beetje chronologisch is wel zo fijn, anders is er ook geen touw aan vast te knopen.

Nou, het ophalen bij ons hostel verliep volgens planning en we werden met een klein busje opgehaald, die ons naar de grote nachtbus bracht. Van tevoren wisten we niet precies wat we ons moesten voorstellen bij deze nachtbus, maar deze was beter dan verwacht! Iedereen had zijn eigen soort van stoel/bed (geen idee hoe dit in bus-jargon wordt genoemd?) met een bijgeleverd dekentje. De bus vertrok om 22.00 uur, lichten gingen uit, en iedereen was eigenlijk meteen in slaap. Althans… de man achter me wel… en ondanks wat gesnurk toch uiteindelijk in slaap gevallen. Om 3.15 uur arriveerde de bus in Sapa, echter, we mochten nog tot 6.30 uur in de bus blijven pitten voordat we eruit werden gezet. Dit had als voordeel dat we toch nog wat extra uurtjes konden blijven liggen.

Uiteindelijk gingen de lampen aan, iedereen ontwaakte uit zijn slaap en dus was het tijd om de bus uit te gaan. Nog voordat we een stap buiten hadden gezet werden we overspoeld door een tiental “Mama’s”, die net als Mama Ti een tour door de bergen en een homestay aanbieden. Gelukkig had Ruud Mama Ti snel gespot waardoor we door de rest van de Mama’s met rust werden gelaten. Normaal gesproken zou je nu aan een trekking, van een aantal uren, door de bergen naar het dorp van Mama Ti beginnen. Helaas was het weer niet erg goed, vrij koud en regenachtig. Daarom vroeg Mama Ti of we anders met de scooter naar haar dorp gebracht wilden worden. Dit aanbod hebben we natuurlijk niet afgeslagen! Twee van haar zonen hebben met ons met backpacks en al achterop naar het dorp gereden. Dit ging gepaard met wat vlijmscherpe stuurmanskunsten om de gaten in de wegen te vermijden. Onderweg hebben we ook echt goed kunnen genieten van het mooie uitzicht in Sapa…. Soms kon je niet verder kijken dan een meter of 30 door de mist. Na een minuut of 40 weg te zijn gebibberd achterop de scooter kwamen we aan in het dorp. De laatste paar hellingen moesten we te voet afleggen, want 2 man en bagage was wat te veel gevraagd voor de scooters.

Uiteindelijk zijn we dan toch goed en wel gearriveerd bij het huis van de familie van Mama Ti. Voor ons voelde dit erg als ‘back to basic’. Houten huis, vloer van cement, geen centrale verwarming, 2 peertjes aan het plafond voor licht, en een vierkant gat in het cement in de hoek van de kamer waar een vuurtje kon worden gestookt. Daarbij liepen er op het ‘erf’, 2 honden, een kat, 6 kippen, 2 varkens en 2 puppy’s en 2 kleine katjes van beide een maand oud.

Nadat we ook even kennis hadden gemaakt met Papa Ti en al deze dieren, kregen we een kopje warme koffie aangeboden, zodat we even konden opwarmen van de toch niet al te warme tocht. Eenmaal opgewarmd zijn we een flink stuk door de bergen gaan wandelen met mama Ti. De mist was inmiddels iets opgetrokken zodat we toch wat hebben kunnen zien van de indrukwekkende omgeving van Sapa met de bergen, en de ontelbare terrassen van rijstvelden. Met z’n drieën zijn we naar een waterval gelopen en daarna zijn we ergens gaan lunchen. Na anderhalf uur en nog wat boodschappen van Mama Ti kwamen we weer aan bij het huis. Wij zijn ons bezig gaan houden met vuur stoken en met nog wat editing kunst -en vliegwerk van ons eerste filmpje. Ondertussen ging Mama Ti gewoon door met haar dagelijkse huishoudelijke taken. Ook na meermaals vragen of we ergens mee konden, werd dit nog steeds vriendelijk afgeslagen. “Later, Later” was steeds het antwoord.

Om een uur of 5 was het dan zo ver! We mochten helpen met de voorbereidingen van het avondeten. En meer Vietnamees dan zelf loempia’s rollen kan het bijna niet. Wij vonden dat dit ons overigens best wel goed afging. Verder had Mama Ti nog een verrassend gerecht voor ons, namelijk frietjes van zoete aardappel. Dit hebben we samen met het hele gezin bij het vuur opgegeten, was gezellig! We hadden n loempia of 40 gerold en die moesten natuurlijk allemaal op.. En wie waren het zakje…. We hebben echt moeten duwen. Mama Ti bleef maar ‘eat, eat’ roepen en we vonden het onbeleefd om te weigeren. Na het eten ging dochter en papa Ti op bed liggen en zaten we nog alleen met mama Ti aan tafel. Dit was het moment waar ze de hele dag op had gewacht, het moment dat alle happy dingen tevoorschijn werden gehaald. Happy tea, happy water en happy smoke. Happy tea was thee met een of ander kruid erin dat wat weg had van wiet? Happy water was een van rijst zelfgemaakte alcoholische ‘versnapering’, dit was niet te zuipen. Mama Ti dacht hier helaas anders over… Nadat wij hadden uitgerekend dat het flesje na 1 shotje ongeveer op moest zijn, toverde Mama Ti vrolijk een tweede flesje tevoorschijn, die natuurlijk ook volledig op moest. Gelukkig stonden er nog loempia’s op tafel, waarmee we de smaak konden wegwerken. Nadat alles op was, kwam de bamboe ‘waterpijp’ tevoorschijn, waar we dit eerdergenoemde kruid mee moesten roken, want, nogmaals, weigeren vonden wij onbeleefd. Hierna mochten we het zoldertje op klimmen om te gaan slapen. Het was inmiddels toch al duidelijk bedtijd, 19:30…. Eenmaal het laddertje opgeklommen, kwamen we erachter dat er 1 grote en 2 kleine slaapcabines onder klamboes waren. En ja.. na een week samen reizen groei je toch naar elkaar toe en zoals we al zeiden was het erg koud daar in de bergen....

De volgende dag…. Oh nee 2:00 s’ nachts werden we voor het eerst wakker.. De haan begon te kraaien en de halve boerderij begon daar weer op te reageren.. Daarna, 5:00 s’ ochtends, het was weer licht, dus familie Ti ontwaakte.. 9:00 wij zijn ook opgestaan, want na alle happy versnapering hadden we toestemming om uit te slapen. We kregen direct ontbijt. Dit bestond uit 15 pannenkoeken, een groot omelet, een aantal bananen en honing. Na dit stevig ontbijt hadden we voldoende energie om aan de tweede trekking te beginnen die we zouden doen met de dochter van mama Ti. We konden uiteraard niet vertrekken zonder goed afscheid te hebben genomen van mama Ti. Ze nam ons eens stevig in haar armen en gaf ons nog wat zelfgemaakte cadeautjes. Daarna begon onze 4 uur durende wandeling terug naar Sapa. Na 10min was het al prijs, Ruud gleed uit en lag met zijn poot een halve meter onder water in een rijstveld. Chill begin… Na gebalanceerd te hebben op de gladde en smalle randen van de rijstvelden, liepen we erna op paden de bergen in tot een hoogte 1600m. Onderweg kwamen we nog een Canadese meid en Australische boy tegen die bij ons zijn aangesloten richting Sapa. Uiteindelijk kwamen we rond 14:00 aan in Sapa. Hier moesten we de dag doorbrengen tot 22:00, aangezien we toen pas werden opgehaald door de bus. We zijn toen samen met de Canadese en Australiër wat gaan eten en hebben daarna de hele middag gechilled in een lounge bar met de beste wifi. De terugreis verliep voorspoedig en we konden beide goed slapen. Totdat daar abrupt een einde aan werd gemaakt. Rond 3:00 s’nachts kwamen we aan in Hanoi, de lichten en muziek gingen vol aan en er werd ons ‘vriendelijk’ verzocht om de bus te verlaten. We hadden erop gerekend en gehoopt dat we weer tot het ’s ochtends in de bus konden slapen, dit was helaas niet het geval… We wisten eigenlijk niet goed wat we moesten doen, aangezien de stad dood was. We zijn toen naar ons hostel gelopen met de hoop dat daar nog iemand was, maar dit was helaas niet het geval.. Na een minuut of 10 rusteloos om ons heen hebben staan kijken, opende aan de overkant van de straat om 4:00 een restaurantje. De eigenaar zag ons staan en riep ons meteen naar zich toe. Uiteraard zijn we op deze uitnodiging in gegaan en hebben we hier nog een biertje besteld en een aantal uur gewacht. Rond n uur of half 7 zagen we de lichten bij het hostel aangaan. Gelukkig herkenden de mensen ons en mochten we, alhoewel ongebruikelijk, direct naar de slaapzaal om toch nog een aantal uurtjes te slapen.

De twee dagen in Sapa waren voor ons echt een unieke ervaring. De mensen zijn super hartelijk en gastvrij. Ze hebben niet veel, maar wat ze hebben willen ze met je delen. Er werd ook totaal niet over geld gepraat totdat wij hier zelf over begonnen toen we afscheid namen. We zouden het daarom ook iedereen aanbevelen om dit te doen, en dan vooral bij mama Ti! J

De volgende dag in Hanoi hebben we rustig aan gedaan en zijn we nog naar een winkelcentrum gelopen. Verder hebben we de bus geboekt om de volgende dag naar Cat Ba te vertrekken.

Donderdagochtend verliep niet helemaal voorspoedig. Ruud had slecht geslapen vanwege, omdat de chinees naast hem de hele nacht het licht aan had laten staan en voelde zich erg misselijk. Gelukkig duurde de busreis maar 2 uur, wel moesten we overstappen op een ferry en daarna weer een bus. We hebben beiden zoveel mogelijk proberen te slapen en voordat het wisten waren we op het eiland. Ruud voelde zich nog steeds niet top en heeft eerst 2 uur geslapen. Daardoor moest Remco zich eventjes alleen vermaken. Dit was een trainingssessie voor de eerste 2 weken in januari. Voor de mensen die het zich af vragen, hij is hier zonder kleurscheuren doorheen gekomen, want rond een uur of 14:00 stond hij netjes aan Ruud z’n bed om het wakker te maken. We sliepen in het enige stadje op het eiland, wat niet uit meer bestond dan een boulevard met een straatje erachter. Het deed ons een beetje denken aan Malgrat of Valkenburg aan zee. We hebben een wandelingetje gemaakt en wat fruit gescoord om Ruud er weer bovenop te helpen. Toen de zon langzaam naar beneden ging en Remco zijn drang naar scooter rijden niet langer kon onderdrukken, hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar het fort gereden om de zonsondergang vanaf de berg te bekijken. Dikke aanrader! Cat Ba is een eiland met allemaal kalksteenbergen in de zee eromheen, dit gaf dus een mooi uitzicht van de berg. Ondertussen waren het toch al Sapaiaanse bedtijden, het was 19:00. Ruud ging naar bed, zodat hij lekker de klok kon rond slapen en hopelijk beter zou voelen de dag erna. Hierdoor had Remco wat tijd om bij te kletsen met vriendjes van thuis.

Vrijdagochtend kregen we ontbijt bij het hostel. Ruud voelde zich weer wat beter en daardoor konden we dus verder het eiland verkennen. Onze eerste stop was de hospital cave. Een ziekenhuis gebouwd in een bunker in een rotswand/berg. Klinkt cool, maar alles kamers waren leeg waardoor het dus een beetje tegenviel. De tweede stop was dan wel echt de moeite waard: het nationale park van Cat Ba. Hier loopt een pad door de jungle naar een uitzichtpunt over het eiland. Dit gaat af en toe redelijk stijl omhoog waardoor we echt een beetje moesten klimmen. Toen we uiteindelijk bij het uitzichtpunt aankwamen was dit echt toppie. De foto’s spreken boekdelen. S’avonds zijn we op zoek gegaan naar een seafood restaurant, omdat men zegt dat de vis hier beter is vanwege het zoutere zeewater in het noorden van Vietnam. Dit smaakte inderdaad voortreffelijk. Daarna zijn we nog een keer op tijd naar bed gegaan, want de volgende dag stond de boottour op de planning.

7:00 ging het wekkertje en 7:30 stonden we naast ons bed. We hebben snel nog even ontbeten en rond n uur om 8:00 samen met een groep uit het hostel de bus in gesprongen. Deze bracht ons naar het haventje zodat we ons boottour konden beginnen. Eerste stop: monkey island. Er werd nadrukkelijk gewaarschuwd om niks anders mee te nemen dan een camera, omdat de apen nogal brutaal zouden zijn. We kwamen er al snel achter dat dit geen overbodige waarschuwing was.. Na nog geen 2 minuten te hebben rondgelopen op het eiland was de bril van een meid al van haar neus getrokken en meegenomen naar de dak van een huis. Ze kon zelf helaas niet meer zien waar de aap naartoe ging met haar bril, maar ze heeft ons weleens even goed horen lachen. Gelukkig voor haar waren de apen na een halfuur uitgekeken op de bril en lieten ze hem mooi naar onder vallen. Na even te hebben rondgelopen en foto’s van de apen te hebben gemaakt, zijn we de enige berg van het eiland opgeklommen. Na wat klim en klauterwerk op onze stevige flip flops hadden we een mooi zicht over de zee en het eiland. Na ongeveer 1,5 uur op het eiland te hebben doorgebracht zijn we doorgevaren naar het volgende punt. Hier mochten we weer vrijgelaten van de boot en in een kajak gedropt om het gebied te gaan verkennen. Dit was wel vet vonden wij. Het was midden tussen de bergen en op een stuk rustig water en daardoor echt een pittoreske locatie om even lekker te peddelen. Eenmaal uit gepeddeld en verrekend van de honger, kregen we een goede lunch op de boot voorgeschoteld. Tijdens de lunch zaten we gescheiden van elkaar (niet omdat we ruzie hadden) en daardoor raakten aan de praat met verschillende andere groepen. We zaten op de boot met Zweden, Polen, Amerikanen, Duitsers, Argentijnen, Oostenrijkers en Engelsen, dus dat was interessant internationaal gezelschap waar iedereen zo z’n eigen verhalen vertelde. De terugreis verliep helaas minder voorspoedig. De boot bleef gelukkig drijven, maar vooruit ging hij niet meer. Gelukkig was er nog een andere boot daar, zodat deze ons mee kon slepen terug naar de haven. Onderweg zijn we nog een keer gestopt om even lekker in het water te plonsen vanaf het bovendek van de boot. Na dit plezante waterfestijn was het tijd voor een biertje op het bovendek en te chillen met de rest van de groep. Onder het genot van een drankje kwam de groep wat losser en werd het opeens erg gezellig. Daarom zijn we ’s avonds eerst gaan eten met 2 anderen om vervolgens de avond in de ‘goodbar’ af te sluiten met de rest van de groep.l Uiteindelijk lagen we rond n uur of 5 in ons nest. 3 uur later ging helaas wel al weer de wekker.. Tijd om afscheid te nemen van Cat Ba. 9:00 vertrok de bus naar onze volgende bestemming: Ninh Binh.

En de link naar ons tweede filmpje!!\

https://vimeo.com/194488846

To be continued..

Zuid-Oost Azië trip Ruud en Remco

Beste mensen in het koude Nederland,

Allereerst, bedankt voor jullie interesse in onze trip! We vinden het leuk dat jullie ons volgen en hopen zo een beetje contact met jullie te houden!

Zoals jullie weten zijn wij op dit moment aan het rondreizen in zuid-oost Azië. We leiden op dit moment best een interessant leven (vinden wij dan) en we willen jullie dan ook niet onze stoere verhalen onthouden. Af en toe zijn wij daarom van plan hier een korte update te plaatsen.

Joe hoi,

Ruud en Remco

Eerste dagen

Nou, waar zullen we eens beginnen?

Na een uur of 22 gereisd te hebben zijn we via Guangzhou (China) in Hanoi onze reis begonnen. Met een stevige jetlag in de benen zijn we met het openbare vervoer naar het centrum van de stad gegaan. Hier begon de eerste uitdaging; het zoeken van een slaapplaats. Dit ging gepaard met de tweede uitdaging; niet aangereden worden. In Hanoi worden stoepen namelijk niet gebruikt waar ze voor bedoeld zijn, ze staan vol met scooters, motors en kraampjes. Het scootergehalte is hoog. Er rijden hier 3 miljoen motors/scooters rond in een stad met 7,5 miljoen inwoners. Het verkeerssysteem is gebaseerd op ongeschreven regels zonder stoplichten. Er wordt constant getoeterd en iedereen rijdt door elkaar heen.

Voor de eerste nacht hadden we besloten niet in een hostel met andere mensen te slapen zodat we even die jetlag rustig konden verwerken. Helaas waren de ‘matrassen’ zo hard als een houten plank, dus dat viel een beetje tegen en daarom stonden we om 6.00 uur al naast ons bed.

De tweede dag zijn we op zoek gegaan naar een hostel waar we gezellig in een slaapzaal met 6 blonde stoten waren ingedeeld. Grapje, het waren er maar 5. Nee dat was helaas ook niet zo, we lagen met 3 kerels :( ….

Verder hebben we deze dag een deel van de stad verkend, The Old Quarter en het iets rustigere French Quarter. Ook zijn we op gegaan naar het échte lokale eten, want die ‘Vietnamese’ loempia’s hebben we hier nog niet kunnen vinden. Via tips van Hai, onze lokale boy uit het hostel, zijn we op leuke adresjes terechtgekomen waar veel locals te vinden waren. Typisch kenmerk, in deze adresjes kwamen we niet met onze knieën onder de tafel en waren de plastic stoeltjes niet hoger dan 20 cm. Ondanks een taalbarrière werkt het aanwijzen van eten op plaatjes tot nu toe prima! Het Vietnamese eten is goed te pruimen en houden we komende tijd nog wel eventjes vol. Uiteraard zijn we in Vietnam niet alleen voor het eten, maar ook om onze bierscore op Untappd bij te werken. De ideale uitgaansgelegenheid hiervoor is de beer corner. Hier zitten honderden mensen, toeristen en locals, buiten op straat een drankje te nuttigen en te luisteren naar live muziek. Hier hebben we de avond goed om gekregen.

Om ons dagelijkse cafeïne niveau op peil te houden hebben we eens iets nieuws geprobeerd, genaamd Egg coffee, klinkt smerig maar was erg lekker! Inmiddels behoort tot onze vaste prik in de morgen.

Dag drie wilden we, zoals altijd, ons intellectueel ontwikkelen door musea te bezoeken om meer te weten te komen over de historie van Vietnam. Helaas zijn de musea op vrijdag gesloten.. We hebben daarom rondgelopen en hebben de Temple of Literature bezocht. Dit was een leuke ervaring omdat hier allemaal afgestudeerde studenten hun graduation ceremony hadden. Hierna hebben we de Hao Lo prison bezocht, deze gevangenis heeft een grote rol gespeeld in de Hanoise geschiedenis omtrent de kolonisatie en de Vietnam oorlog.

Hierna wilden we (uiteraard) graag nog een biertje gaan drinken, maar dit is soms lastiger dan gedacht aangezien de cafés een beetje verstopt liggen. Uiteindelijk zijn we een klein en donker steegje in gelopen en na een aantal trappen kwamen we in een chill rooftop barretje terecht.

Dag vier hebben we afgesproken met 2 Vietnamese meiden. Via de website showaround.com kun je in contact komen met locals om daar samen dingen mee te ondernemen. Nadat ze naar ons hostel waren gekomen hebben we samen het West Lake en de oudste boeddhistische tempel van Hanoi bezocht. Ze studeerden ook allebei International Business en spraken echt opvallend goed Engels t.o.v. de Vietnamezen die we tot nu hebben ontmoet. ’s Middags hadden we aangegeven dat we local food wilde proberen op meer locale plekken. Ze daagden ons uit om pittig eten te proberen. Het restaurant bood gerechten aan waarbij je kon kiezen tussen ‘7 levels of spicyness’. Ieder level stond voor een 5 extra pepers die gebruikt werden tijdens de bereiding. We zijn begonnen bij level 5, wat nog zonder te janken te eten was. Daarom hebben we het gerecht even laten upgraden naar het hoogste level. Op zich was level 7 inderdaad wel aardig pittig. We liepen allebei een beetje rood aan, onze keel stond brandde weg en het huilen stond ons nader toe dan het lachen. Verder dan een hap of 10 kwamen we dan ook niet. We waren toch trots op onze performance, want zelfs de locals daar kwamen niet verder dan level 4 en zaten vol bewondering naar ons te kijken.

Hierna zijn we gewoon vrolijk verder gaan eten. Dit was ook weer een vrij shabby toko, maar wel uitzicht op het meer. We hebben de bestelling aan onze Vietnamese vrienden overgelaten en hadden dus ook geen idee wat ons te wachten stond. Toen uiteindelijk het eten op tafel kwam werd ons verteld dat we schelpen, slakken en kippenembryo’s gingen eten! Dit klinkt allemaal erger dan het smaakt en achteraf was het best lekker allemaal.

’s Avonds hebben we nog wat rondgelopen in de stad in de Old Quarter en daarna nog wat biertjes gedronken. We betaalden 7000 dong voor 1 biertje, dit komt neer op ongeveer €0,30. Het tempo van ons lag wel iets hoger dan het tempo van de Vietnamezen…

We waren blij dat we contact hadden gezocht met de locals, want je komt nu echt op plaatsen waar je zelf nooit naar toe zou gaan. Het is een hele ervaring om ook hun verhalen te horen. We gaan proberen om dit ook op andere plekken te doen.

Zondag, onze laatste dag in Hanoi, stond in het teken van onze trip naar Sapa regelen. We hebben eerst even de mogelijkheden gegoogled. Je vindt hier echt tourtjes op iedere hoek van de straat, maar we horen en lezen veel berichten dat dit niet altijd even top en betrouwbaar is. Aangezien we van Winnie het nummer van Mamma Ti hadden gekregen, konden we deze trip zelf regelen. Via de receptie van het hostel hebben we een slaapbus kunnen boeken naar Sapa. Daarna hebben we Mamma Ti opgebeld en gevraagd of we bij haar mochten blijven slapen, maar hierover later meer..!

Nadat alles geregeld was, zijn we nog langs 2 monumenten gelopen. Het eerste was de Old Citadel of Hanoi, wat op de Unesco wereld erfgoedlijst staan. Daarna zijn we nog naar het mausoleum van Ho Chi Minh geweest. Helaas is Ho Chi Minh in Oktober en November op ‘vakantie’ naar Rusland om eens goed onder handen genomen te worden. We hebben het mausoleum daarom helaas alleen van de buitenkant kunnen bekijken. Hierna zijn we teruggelopen naar het hostel en hebben we onderweg nog even wat gegeten, want rond 21:00 zouden we worden opgehaald door de slaapbus.

Hieronder volgen nog een aantal foto's. We hebben ook een kort filmpje gemaakt van onze reis tot nu toe, die vinden jullie door op onderstaande link te klikken!

https://www.youtube.com/watch?v=6iqDuJxtb48

En ohja, ook niet onbelangrijk, we hebben elkaar na een week nog niet de koppen ingeslagen, dus dat gaat ook prima !

Liefs, groetjes en kusjes van de boys,

Ruud en Remco

To be continued….